To moje wspomnienie o naszych byłych rezydentkach, a raczej przyczynek do zadumy i pomyślenia.
Uwielbiam to zdjęcie, wykonane przez Wojtka Błażewskiego. Na nim Hera (z lewej) i Tercia (dla niej wcześniej znalazł się dom). Patrząc na nie mam wrażenie, że miłość i tolerancja nie zna granic i że każdy zasługuje na swoją szansę. Te dwie „panny” choć tak różne, zarówno pod względem fizycznym, jak i temperamentów znalazły wspólną płaszczyznę do porozumienia 🙂
Niestety na człowieka liczyć nie mogły i obie przeszły przez piekło porzucenia. Z nich dwóch Tercia miała gorszą sytuację – została znaleziona przy ulicy w liściach, ledwo żywa z wycieńczenia, wychudzona, wychłodzona, poraniona (blizny po ranach na pyszczku i głowie zostały), serce choć udręczone nadal biło i chciało żyć. Pomimo, że nie rokowała najlepiej udało się ją wrócić do żywych, także psychicznie. Lęki ustąpiły, dawała się dotykać, głaskać i przytulać. Zaczęła także sama zaczepiać opiekunów i wolontariuszy 🙂
Jej przypadek, to NIESTETY jedna z wielu opowieści o cierpieniu, strachu, utracie zaufania i tym wszystkim co potrafi zafundować człowiek z tym sowim jakże mylnym mniemaniem, że jest najmądrzejszy i że wszystko mu wolno!!!
Nie tędy droga!
Chyba tylko człowiek potrafi znęcać się dla zabawy/przyjemności czy to fizycznie, czy to psychicznie; chyba tylko człowiek zabija nie tylko dla pożywienia czy obrony, chyba tylko człowiek knuje przeciw komuś innemu, chyba tylko człowiek bezmyślnie niszczy wszystko wokół, jakby dane mu to było na własność, bez konieczności myślenia o konsekwencjach swoich czynów. Jak kiedyś zaśpiewał zespół Metallica:….nikt nie jest samoistną wyspą…… (o ile dobrze pamiętam tekst), więc nie zapominajmy o tym, że każde nasze działanie może komuś wyrządzić krzywdę i nie należy ignorować faktu, że pokrzywdzoną stroną może być inne żywe stworzenie, nie koniecznie homo sapiens.
Pomagajmy, kochajmy i ratujmy jeśli spotkamy istotę potrzebującą naszej opieki – nawet gdy w oczach innych mielibyśmy wyglądać śmiesznie.
NIGDY nie zapominajmy, że zwierzęta to nie rzeczy i że czują tak jak my – dziękuję Wszystkim, którzy szerzą tę myśl.
Monika Glińska
Wolontariusz PTOnZ
